De reis

Reizen doen we regelmatig dus de procedures op Schiphol zijn ons wel bekend. We wilden op ons gemak de reis beginnen. Dus rond tweeën met rugzak en al eerst bij Nannes gedronken en gegeten en toen naar Schiphol. Het was daar erg rustig en we liepen zonder veel oponthoud door alle controles heen. Vliegtuig vertrekt om 21:20 uur dus alle tijd voor een vreselijk dier biertje en hapje. Omdat we zo weinig bagage hebben kan alles in t vliegtuig gewoon mee. We zitten boven de vleugel in één rijtje van drie. Miyon bij t raam, dat was haar eis, ik in t midden en een snelbewegende koreaan naast me. Op de zitting lagen een flesje water, een dekentje, een kussentje en twee slippers alles keurig in plastic verpakt. De man naast me had z'n schoenen uitgedaan en de slippers al aan voordat we goed en wel zaten. Ook de film die hij wilde zien stond al te draaien voordat Miyon en ik geïnstalleerd waren. Met wat vertraging vertrokken we om 22:00 uur. De prachtig geklede stewardessen droegen allemaal een mondkapje en spraken zeer zacht. Ze fluisterden eigenlijk en een Koreaan die Engels spreekt is echt al zeer moeilijk te verstaan, laat staan met loeiende straalmotor aan en een mondkapje voor. Maar goed ze waren erg behulpzaam. 

Ik had me voorgenomen om ook veel geluidsfragmenten op te nemen, vooral van die bijna in onze oren, blaffende taal, maar de piloot sprak wel, maar t was kort en zacht. Dat verbaasde me wel 

Ach, twaalf uur in één stoel zitten, met weinig beenruimte is een ware verzoeking, maar met een koreaanse buurman die een soort ellenbogengevecht was begonnen, de pijn in m'n schouder en de krampen in m'n kuiten was mijn enige hoop zo snel mogelijk in slaap te vallen. Dat kan ik vrij goed, maar net toen ik een paar minuutjes sliep werd er een blad met warm eten geserveerd. Dus dan maar eerst eten. Het was Koreaans, maar wat t nou was?

De effecten van het eten werd me duidelijk toen bij een nieuwe poging tot slapen er een enorme penetrante geur mijn kant op kwam. Ik ken Miyon goed, ook haar scheten herken ik uit 1000den maar dit was wel heel heftig. En terwijl ik haar verwijtend toe sprak, dat dit toch wel heel heftig was, ontglipt mij ook een beetje lucht. De stank was echt onherkenbaar, maar heftig. Vlak daarna stond mijn buurman op en ging op een vrije plek in de middenrij zitten, blijkbaar tussen z'n familie.

Maar goed ik had daardoor wat meer lebensraum en met je kop op oneindig en  voortdurend draaiend, telkens kleine slaapjes doen tikte de tijd weg.  Ik was te moe om een hele film te zien, dan maar accepteren dat een minuut 60 seconden heeft.

Maar goed voordat we landen kregen we opnieuw een maaltijd, scrumbled eggs, met veel moeite naar binnen gewerkt incluis wat vruchtjes en een yoghurtje. 

De landing liep vlekkeloos, maar toen we eenmaal stil stonden brak de hel los. Waren we gewend dat de voorste rijen eerst opstaan en een bagage pakken, Koreanen doen dat allemaal tegelijk.  Terwijl de stewardessen nog wanhopig probeerden de meute te laten zitten, was daar echt geen beginnen aan. Wat een zooitje.

Maar goed we waren geland. Miyon was in Korea en daar ging t toch allemaal om. Een small step for men, but a giant leap for Miyon. Zeg maar.