Dag 1

Uit t vliegtuig zagen we in de hal direct de mogelijkheid om onze telefoon aan te passen aan Korea. Ik een e-sim, miyon een andere simkaart. Miyon hoeft nu nergens meer om de WiFi code te vragen, ik wel. Ook de bus die ons naar de buurt van ons hotel zou brengen was zo gevonden. De chauffeur was zeer behulpzaam. Wij hadden geen koffers bij ons, alleen 2 rugzakken en die hielden we gewoon bij ons. Het vliegveld ligt op een enorm opgespoten terrein en de bus reed van terminal 2 naar terminal 1 in ongeveer 45 minuten, toen nog een half uur naar Seoul. Ons eerste contact met een Koreaan was dus deze chauffeur. Toen we uit wilde stappen vroeg hij, zoals hij dat ook deed bij de andere reizigers, naar een biljet voor de bagage. Toen ik met handen en voeten duidelijk maakte dat wij enkel onze rugzak bij ons hadden, kwam er een grote glimlach op z'n lippen, dat was ie vergeten. Dus lachend verlieten we de bus, verrek die Koreanen hebben humor en sloeg me lachend op m'n schouder.

En toen stonden we opeens midden in de metropool Seoul. Wat een drukte. Maar we vielen niet op, iedereen liep gewoon langs ons heen en zo werden we opgenomen in het stadsgedruis.

Het hotel was rap gevonden en voor we het wisten zaten we in ons kamertje, want groot is tie niet, en konden we eindelijk zonder die rugzak de omgeving gaan verkennen. Ik heb op Google maps veel rondgelopen in de buurt maar verdwaalde telkens omdat er allemaal kleine straatjes en weggetjes waren waarop ik me niet kon oriënteren. Maar toen we er live liepen herkende ik veel van de omgeving. We hadden honger en alle restaurantjes zaten propvol. Toen ik op een hoek een restaurant zag waar twee plekjes vrij waren zijn we daar meteen gaan zitten. Meteen stond er een jongen bij ons die wilde weten wat we wilden eten. Tja wisten wij veel wat we konden verwachten, dus ik zei: vis. Blijkbaar was dat voldoende want weg was ie. En hup een andere jongen zette allerlei andere etenswaren voor ons neer. Side dish. Miyon wist als ware koreaan de drank vlekkeloos te bestellen in t Koreaans. Soju. En ja hoor in een mum van tijd stond én de drank én onze eten op ons kleine tafeltje. Het bleek een vis hotpot. Dampend was hij boordevol met schaaldieren een genot om alleen al naar te kijken. Maar ja, hoe eten we dit? Geen stokjes of bestek te zien. Dus we keken waarschijnlijk een beetje hulpeloos om ons heen, toen onze buurman een laatje van onze tafel opentrok en we daar de ijzeren chops en andere dingen zoals servetten lagen opgeborgen. Direct was er contact.

Waar komen jullie vandaan?

Holland

Ahhh orgenje 

Sorry?

Orandje

Pardon?

....

Ah Oranje!! Ja Holland is ook oranje.

Hiddik, riep hij, Guus Hiddik.

Het ijs was gebroken. Hij was een normaal geklede man, maar zijn vriend tegenover hem, was keurig in pak en had overduidelijk teveel gedronken. Hij huilde, lachte en boog bij t afscheid of ie zijn voeten wilde kussen. Ik zei tegen Miyon dat je verplicht was om nog dieper te buigen uit beleefdheid maar dan had ze met d'r hoofd in de hotpot moeten gaan zitten. Wat een lol, echt.

Het eten was verrukkelijk en nadat we een paar flesjes Soju hadden genuttigd gingen we weer naar ons hotel op de hoek. Het was pakweg 10 uur in Seoul en wij waren doodmoe, dus hup onder de dekens. Maar eerst even naar het toilet. Hé, wat is dat apparaat hier naast de pot? En waarom wordt me kont zo warm, als ik nu op dit knopje druk, zou ie dan uitgaan? Maar nee. Een straal warm water wilde mijn anus in, maar daar schrok ik zo van, dat een ander knopje wellicht de boel zou stoppen, maar nee hoor, nu wilde de straal beide billen met een ferme straal reinigen. Toen heb ik maar op de stopknop gedrukt en kon ik eindelijk me billen normaal afvegen, met een papiertje. Bedje in. Welterusten.  Wat was het een enerverende dag en wat een fijn land, lijkt t.

Trusten.